Ռասսելը փորձում է
հերքել նաեւ բարոյականությամբ փաստարկված Աստծո գոյության ապացույցը: Բոլոր բարոյական
սկզբունքներն ու համոզումները Ռասսելը համարում է մարդու մտքում վաղ հասակից քարացած, իմաստից զուրկ կաղապարներ: Զարմանալի է, թե ինչու Ռասսելը, իր իսկ խոսքերով, 15-18
տարեկան հասակում կայացված անհավատության դիրքորոշումը այդքան հիմնավոր է համարում:
Այդ հասակում ես ինքս էլ ջանում էի ազատվել կաշկանդող արգելքներից ու հավատի առաքինության
թելադրանքներից, բայց ետադարձ հայացքով այժմ կյանքի իմ այդ շրջանը խենթություն եմ համարում:
Մարդկանցից շատերն անցնելով մերժողության եւ անհավատության նման մի շրջան` կամավոր
եւ գիտակցված կերպով հանգում են Աստծո գոյության իրողությանը: Փաստորեն մեր Ռասսելին
դեռահասությունից աճել է պետք:
Անշուշտ պետք է ընդունել,
որ բարոյականությունը հասարակության պայմանավորվածության արդյունքում է ի հայտ գալիս,
քանի որ մարդը անհատ լինելուց զատ նաեւ սոցիալական էակ է: Այս պայմանավորվածությունը
փոփոխման ենթակա է կախված ժամանակային եւ հասարակարգային կոնտեքստից, սակայն չպետք
է բացառվի նաեւ ծնված օրվանից մարդու ընկալյալ բարոյականության գոյությունը եւ Ռասսելն
ինքը չի կարողանում հերքել իր` որոշակի բարոյականությամբ առաջնորդվելու իրողությունը:
Ռասսելը կատարում
է նաեւ վաղնջական ժամանակներից եկող բարու եւ չարի միջեւ մանիպուլյացիաներ` արդյոք
կա՞ ինքնին բարի, իսկ գուցե չա՞րն է բարին, Աստված չարի ստեղծման պատճա՞ռն է, թե` ոչ:
Այս ամենը մեր կողմից գործվող արարքների պատասխանատվությունից խուսափելու մի հնարք
է սոսկ:
Ուշադրություն դարձրեք`
եւս մեկ զավեշտալի առաջարկ Ռասսելի կողմից. ի պատասխան աշխարհում տիրող անարդարությունների,
նա առաջարկում է աշխարհի ներկայիս մոդելը կատարյալ ճանաչել եւ հրաժարվել ավելի կատարյալ
աշխարհ ստեղծելու մասին մտածելուց: Նախ ես լրջորեն կասկածի տակ կառնեի այս մոդելի գործնական
կիրառելիությունը եւ երկրորդ, կուզենայի շեշտել, որ քրիստոնյան չունի այն նայիվ կարծիքը,
թե տիեզերական արդարությունը վերականգնվելու է միայն հանդերձյալում` Քրիստոսի պատվիրանի համաձայն
մենք ձգտում ենք հաստատել երկնքի Արքայությունը մեր մեջ եւ մեր միջեւ` այն տեղափոխելով
մեր հասարակություն:...
Հաջորդ էական կետը
Ռասսելի հայեցակարգի մեջ այն է, որ փորձ է կատարվում մարդկության պատմության միջից
ջնջել Քրիստոսի անձի բացառիկությունը: Բերվում են Լաո-Ցզիի եւ Բուդդայի օրինակները,
ովքեր դեռ Քրիստոսից ավելի վաղ բերել են աստվածային պատգամները աշխարհ, ուրեմն ինչո՞ւ
չեն կարող աստվածացվել: Անշուշտ Քրիստոսից դեռ դարեր առաջ Աստված հայտնում էր իրեն
եւ իր պատգամները մարդկությանը մարգարեների եւ իմաստունների միջոցով, անգամ վաղ քրիստոնեական
ջատագովության մեջ Եկեղեցու հայրերի կողմից Սոկրատեսը համարվում էր Քրիստոսի նախակարապետը:
Քրիստոս խոսում էր այնպիսի ճշմարտությունների մասին, որոնք արդեն իսկ կային մարդկանց
մտքերում, սակայն ինչն է յուրահատուկ Տիրոջ պարագային, որ Նա ոչ միայն իբրեւ առաքինի
մարդ կատարելապես ապրեց այդ ճշմարտությամբ եւ սպանվեց հանուն այդ ճշմարտության, այլեւ
իր մահվամբ հավերժապես հաստատեց ճշմարիտ Խոսքը, որը եւ հաղթեց մահվանը, հեղափոխեց ողջ
մարդկությանը եւ փրկություն պարգեւեց մեզ: Ուրեմն դուք էլ մտածեք, թե ով էր Հիսուս`
Աստծու Որդին, որ ելավ Աստծուց` մտավ պատմության եւ ժամանակի մեջ, իրենից հետո սրբագործելով
ամեն բան այս աշխարհում:...